Hangi rüzgâryüreğinin derinliklerine dokunur ki? Hangi yağmur gözyaşlarına yoldaş olur ki? Hangi doğan güneş umutlarına ışık olur ki? İnsan hayatı boyunca birçok merhalelerden geçerken, anlatmak istediklerini kelimeler ile ifade edemediklerini susarak anlatmaya çalışır. Bir bakış anlayabilene çok şeyler anlatır da, idraki kapalı insana ne desen faydasız.
Yaşam serüveni devam ederken birçok yaralar alıyoruz. Bazen bir soluk merhem oluyor, bazen bir duaya sarılıyor, bazen de sessiz sedasız gecenin en ıssız yerinde iki damla gözyaşı ile susmak geliyor. Ne olursa olsun elbet geçmeye mahkûm. Mühim olan o zaman zarfında duruşum beli ediyor insanlığımızı.
Bazen kelimelere bile dökemediğimiz dertlerimiz olur. Sadece sessiz sedasız mehtabın gözlerimize verdiği buruk bir huzurla ah ile gökyüzüne salıyoruz. Bazen bir şiir anlatır derdimizi, bazen bir sigara dumanında çözmeye çalışırız ama kördüğüm olmuştur yüreğimizde.
Aslında çaresiz kaldığımızı anladığımızda, çaresizlere çare olan sarılsak, ne dert ne gam kalır. Bizlerin yaptığı en büyük hata, beşerden bekliyoruz dertlerimizin çaresini. Hâlbuki ne kadar büyük olursa olsun sıkıntılarımız, elbet karanlıkların ardından güneş doğacaktır. Unutmayalım ki yağmurun en çoğu karabulutlardan gelir.
İmtihan diye hayıflanarak baktığımız bir musibetin, belki de müspet olayların iz düşümü olarak hayatımıza yeni güzel günlerin doğuşuna sebep olacağını kimse bilemez. Bundan mülhemdir ki, derdi nasıl değerlendireceğimiz mühim. Allah azimüşşan İnşirah Suresi 5. ayetinde “Demek ki, zorlukla beraber bir kolaylık vardır” diyor. Bizim olmayan bir dünyada bizim olmayan dertler gelecek ve geçecektir. Hiçbir şey bizim değil aldığımız nefes bile. Nedense çok cüretkâr sözler söylüyoruz. Benim evim, benim arabam, benim hayatım…
Hani üstad Necip Fazıl diyor ya” Alan O, veren O, nedir senden gidecek, telaşını görende, can senin zannedecek.” Bu hayat bizim değilken, ölüm her an peşimizdeyken biz neyin peşindeyiz. Hayatımıza durup sakinleşip bir bakmamız gerekmez mi?