Hayat, insanın kendine dönüp “Ben buna değerim” diyebilmesiyle başlar. Kendini sevmeyen, kendi kıymetini bilmeyen birinin dünyaya karşı sağlam durması da, insanlara karşı güven inşa etmesi de zordur. Çünkü en güvenilir liman, en sağlam dayanak, her koşulda yanında olan tek gerçek kişi sensindir: Kendin.
Kendini sevmek bencillik değildir; aksine insanın ruhunu onarması, kalbini beslemesi ve yaşamın fırtınalarına karşı dimdik durabilmesidir. Başkalarının sözleri, bakışları, beklentileri insanı yorar; fakat insan kendi sesine kulak vermeyi öğrendiğinde, dış dünya artık eskisi kadar gürültülü gelmez.
Kendini sevmek, hatalarını kabullenmek, eksiklerini görüp kendini aşağılamak yerine geliştirmeyi seçmektir. Aynaya baktığında sadece dış görünüşünü değil, yaşanmışlıklarını, direncini, kalbinde biriken iyilikleri fark etmektir.
Unutma:
Kimse senin kadar seninle yaşamıyor.
Kimse senin kadar senin acılarını taşımıyor.
Kimse senin kadar senin yaralarını bilmiyor.
Bu yüzden en güvenilir insan yine sensin. Kendine yaslandığında, içindeki güç yeniden ayağa kalkar. Hayat daha anlamlı, daha güçlü, daha sabırlı bir hâl alır.
İnsan önce kendini sever, sonra dünya onu takip eder.
