“Yahu hep senin mi başına gelir” diye gülümsedi ağabeyim. “Paratoner gibi tüm olumsuzları üzerine çekiyor, onları görüyorsun. Sanki yaradan senin yazılarına done olsun diye tüm bunları gösteriyor.”

            Valla öyle mi bilmem ama başıma olağan dışı bir şey gelince konuyu araştırmak, farklı kaynaklardan öğrenmek ve yazmak arzusu duyuyorum. Eğer yazarsam belki birinin tenceresindeki “bilgi” aşına tuz olur diye düşünüyorum.

            Sıhhiye’den birazda nostalji olsun diye arabasız gittiğimizden Mamak otobüsüne bindik. Ankaralı olan ağabeyim kartını okuttu. “Tam kart” dedi makine. Çekti bir daha okuttu yine aynı sesi işittik ve şansımızdan boş olan en ön koltuğa oturduk.

            Ardımızdan birkaç kişi daha bindi bir sonraki durak Kızılay. Daha kalabalık. Sırayla insanlar bir öncekini bekleyip biniyor. Ayağında kot pantolonu, kırmızı gömleği pantolon dışına sarkmış, kafasındaki boyacı şapkasının kenarlarından saçları kıvrılmış, pos sayılacak bıyıklı biri okuttu kartını “65 yaş” dedi makine.

            Şoför beyefendi kimliğinizi görebilir miyim? Dedi. Adam şaşırmış bir eda ile elini cebine attı “Almamışım yanıma” dedi. Günde kim bilir kaç kişiyle karşılaşan ve belli ki kamu hakkına sahip şoför “Kimliğinizi görmem lazım yoksa tam kart okutacaksınız.” Dedi ama adam “Yok” diye ısrar ediyor.

            Millet sırada homurdanmaya başladı. Adam yanımda yok dedikçe şoför bu kart size ait değil, kimliğini göster yoksa tam bilet geçirmeniz lazım”  adam pişkince tavırla “Almadık işte yanımıza almadık yav” demeye devam ediyor.

            Sırdakilerden bazıları şoföre “Bırak geçsin ne olacak” derken bazıları “Şoför haklı bu adamın neresi 65 yaş üstü” diye söyleniyordu.

            Biri tam kart geçir bu senin otobüs kartın değil derken diğeri kimliğim yanımda yok diye dikleniyordu. Herkes artık sabırsızca taraf tutmaya başlamış, kavga etmeye ramak kalmıştı. Arkadan biri “Abi tamam geç ben kartı okutacağım bu kadar adam seni bekliyor” dediğinde sanki o anı ve o sözleri bekliyormuşçasına adam arkaya doğru ilerledi şoförde sustu. Gerçekten adam kartını iki defa okuttu.

Şoför adama dönerek;

 “Adam yalan söylüyor. Günde kaç tane böyle insan görüyoruz. Kimi polisim diyor, kimi zabıtayım diyor, hatta öğrenci olmayıp onların hakkına bile göz dikenler var. Siz güvendiniz ama mümkün mü Allah aşkına 65 yaşında olması. Benden küçük bu adam”

65 yaş üstüyüm diyen ilerledi gitti arkaya. Belki birisi yer bile vermiştir. Kartı okutan adam ise;

 “Öyleyse hakkım haram olsun. Benim hakkımda değil bunca insanı bekletip, devletin malına göz diktiği için herkesin hakkı haram olsun.” Dedi ve muhabbet orada bitti.

Ağabeyim “Al sana bir yazı konusu daha” dedi gülerek.

Gerçekten öyle yapma ihtiyacı duydum. Bu konuda yazma gereği duydum.

Haksız kazanç elde etmek, aldatmak, karaborsacılık ve  tefecilik yapmak, tartıda eksik tartmak kul hakkıdır. Hakaret etmek, aşağılamak, küfretmek, alay etmek, hafife almak, mahcup etmek, lakap takmak da kul hakkıdır.

Kul hakkı yiyen hemen bu dünyada helalleşirse kurtulur gider. Ebedi âleme kalırsa iş kötü. Peygamber Efendimiz (sav):  “Kim bir kul hakkı yemişse hemen o kardeşi ile helalleşsin Mahşer günü dirhem de geçmez dinar da Böyle olunca o kişinin sevapları alınır hakkı yenen kişiye verilir. Şayet sevapları yoksa veya tükenmişse  hakkını yediği kişinin günahları o kişiye yüklenir” buyurmuştur.

Yani kul hakkının telafisi b u dünyada var.

Peki ya kamu hakkı ne olacak.

Devlet mallarını yemek talan etmek, zimmete geçirmek şeklinde olabileceği gibi, hazineye, belediyeye, vakıflara ve çeşitli kamu kuruluşlarına ait menkul ve gayrimenkulleri şahsi menfaatler doğrultusunda kullanmak veya bunlara zarar vermek şeklinde de olabilir.

Kamu malında binlerce insanın hakkı olabilir. Bireysel haklarda hakkı yenen kişi ile helalleşmek mümkün iken kamuya ait malları yiyen ve zarar veren kişi vergi veren ve o malda kullanma hakkı olan kişiler sayısınca kul hakkına girmiş olur.

Bu nedenle helalleşmesi çok zordur. Hangi biriyle helalleşecek. Hangi birinden af dileyecek. Peki dilemese ne olur. İşte o zaman felaket olur. Ebedi lamede tek tek herkes hakkını alacak.

Bir savaşta (Hayber) kamuya ait henüz taksim edilmemiş (çok önemsiz bile olsa) ganimetlerden alan ve sonra şehit olan sahabenin cenazesine katılmayan peygamberimiz onun büyük günah işlediğini söylemiştir. Hatta onun şehit bile olmadığını söylemiştir.

Laf uzadı zaten okuma sevmeyen bir millet olarak buraya kadar bile okuduğunuza şükretmek lazımJ

Hülasa kişi bireysel bir hak yediğinde gidip helalleşmeli. Çünkü ebedi âlemde helalleşme çetin olacaktır.

Ama kamu malını yiyenin helalleşmesi öyle bir iki kişinin helalliğine benzemez. Sevabın ne kadar büyük olursa olsun bir bir karşındakine gidecek, yetmediği yerde onların günahlarından sana yüklenecek.

Allah korusun değer mi? Hangi mal, hangi para, hangi makam, mevki hesap günü senin hanene artı yazılacak. Ne ihaleler seni kurtaracak, ne bir fincan kamu kahvesi, ne bir otobüs bileti seni kurtaracak.

Aman dikkat. Bireysele dikkat ama kamuya biraz daha dikkat senden çıkar, eşinden çıkar, evlatlarından çıkar. Daha da olmadı ebedi âlemde çıkar.

Ne yapmak lazım derseniz?

Zararın neresinden dönerseniz yeğdir. Dönün ve helalleşmeye koyulunuz bir yerden başlayarak.

Muhabbetle.