Babalar evlatlarının hayatları boyunca kimseye muhtaç olmamalarını ister. Hayat tecrübem bana bunu söylüyor hep. Evet oğlum Oğuzhan ilk evladımdır, kardeşlerim yetişmiş onların iş bulması evlenmesi yükü benim sırtımdayken çocuklarım büyümüştü.Ailemin zor durumda kalmaması için verdiğim çaba bazı şeyleri görmemi engellemişti maalesef.

İnsanlar evlenip  ayrı ev kurunca ilk plana hanımı ve çocukları gelir. Elbet benim için de öyleydi Benim için hayat acımasızdı ben annem babam beş kardeşim ailem ve üç çocuğum için mücadele etmek zorundaydım.Oğlum liseyi bitirip üniversiteye giderken bir yandan okuyor bir yandan Arçelik servisinde yeğenim Veysel Çetinerin yanında beyaz eşya tamirciliği öğreniyordu. Tamir işlerine kafası çalışan biriydi oğlum ve böyle birkaç yıl devam etti Hayalimiz oğlumla birlikte Kırıkkale'ye doğalgaz geldiğinde ilk doğalgaz işini yapacaklar dan birisi olmaktı Oğlum üniversiteyi bitirir bitirmez ilk işimiz Kırıkkale Merkezde Çarşamba pazarının alt girişinde beyaz eşya tamiri üzerine bir dükkan kiralayıp açmak oldu. Oğlumun kafası çalışır müşteriye nasıl dokunacağını bilirdi.

Ticarette kısa sürede belli bir yol aldı. Kırıkkale'de tanınmış bir firmanın buzdolabı tamirlerini yapıyordu daha sonra bu firma Kırıkkale'deki ilçelerin Hatta Elmadağ'daki buzdolaplarının bakım ve tamirini yapmaya başladı.

Hedef doğalgaz işi idi. Fakat bir türlü başlamamıştı.Bir gün akrabamız olan binbaşı Mendup Koyuncu dükkana ziyarete geldi oğullarıma astsubay olmaları için imtihana girmelerini söyledi Onların da kafasına bayağı yattı.

Benöğretmenlik yapmaktaydım. Okuldan çıkıp dükkanına geldiğimde konu açıldı baktım kararlı imtihanlara girmeye ben bir şey söylemedim sadece imtihanları kazanıp astsubaylık okuluna başlayana kadar mevcut dükkana bakmasını istedim o da kabul etti. Astsubaylık imtihanına Ankara'da girdiği için bindiğim arabayı ona verdim ben de dükkanın servis aracı ile gidip geliyordum okula.

 Astsubaylık imtihanı kazanmış okula başlayacaktı artık. Ankara Beytepe'de ki okula teslim etmek için ikimiz gidiyorduk oğlumla.O güne kadar servis aracı ile kendisi giderdi Ankara'ya Kırıkkale'ye gelirkende kurbağalıda ki doğal kaynak sularından damacanaları doldurur hem dükkanda hem de evde o suyu içerdik. Haftada bir kez Ankara yolculuğu vardı Oğuzhan'ın. Evet okula teslim olmaya giderken oğlum Oğuzhan içme suyu doldurduğu çeşme'ye geldiğimizde baba şuradan bir su içelim belki bir daha ya kısmet olur ya olmaz dedi.

 O ana kadar olmadığım duygulara kapıldım bir tuhaf oldum gözlerim bulandı bu nasıl bir olaydı, belli etmemeye çalıştım oğluma suyumuzu içtik yola devam ettik 1 saat sonra oğlumu okula teslim ettim. Bir yerde mutluluk bir yerde hüzün oğlumun çeşmenin oradaki sözü aklından çıkmıyordu.Arabama binip okuldan ayrılıp Kırıkkale yoluna düştüm evet ağlıyordum hem de hıçkıra hıçkıra Kırıkkale'ye kadar ağladım eve geldiğimde hiçbir şey yokmuş gibi davrandım.

Kimseye hiçbir şey hissettirmedim mutluydum mutlu görünmeye çalışıyordum. Evet babalar her zaman yalnız ağlar. Ağladığını ne evde ailesine de çocukları bilir hissettirmez hiç bir aile ferdine onların üzülmesini istemez.

Bu sene oğlum Oğuzhan'ın görevindeki 20.Yılıbu anımı da onun evinde otururken yazdım. Allah bütün evlatlarımızı korusun.