Bir Köy Hikâyesi)

Sorgun Akocak Köyünde öğretmenliğimin ilk yıllarıydı.

Köyümüz altmış veya yetmiş haneli aktif, diri bir köydü. Köyde üç tane kahvehane çok faal bir şekilde gece geç saatlere kadar çalışıyordu. Kışın köyde fazla iş olmadığından özellikle erkeklerin zamanının büyük bir kısmı kahvehanelerde geçiyordu. Sadece kahvelerde oyun oynanmıyor hoş sohbetler ve daha önce yaşanmış ilginç hikâyeler de sık sık anlatılıyordu.

Çok evlilikle ilgili sohbet devam ederken Rüstem Emmi:

İki evlilik çok iyi oluyor. Benim iki hanımım var. Eve varınca birisi elime su döküyor, diğeri havluyu veriyor. Biri ceketimi tutuyor, diğeri çorabımı çekiyor’’ diye hava atmaya başlayınca daha önce hanımı ölüp bekâr hayatı yaşayan Gargacı Amca söze karışarak,’’ Dinleyinde size bir hikâyeantlayım. Rüstem sende anlattığımhikâyeyi iyi dinle kendine hisse çıkart’’ dedi.

‘’Bizim köyde daha önce Abdi diye biri varmış. Abdi’nin üç tanede hanımı varmış. Abdi önce bir tane evleniyor, çocuğu olmayınca ikinciyi, ikincininde çocuğu olmayınca üçüncü hanımını alıyor.

Çocuğun olmamasının kusurunu hiç kimse Abdi’ye değil de hep hanımlarından olmadığını söylüyorlar.

Zaten o zamanlar kısırlığın erkeklere gör değil, hep kadınlara has bir özellik olduğunu söylerlermiş.

Aradan biraz zaman geçince kadınlar arasında geçimsizlikler başlayınca Abdi zamanının büyük bir kısmını kahvehaneler kapanana kadar kalıyor. Fakat üç hanımla geçimsizliği çoğalınca bunda sonrada hemen yakındaki camiye giderek iki rekât namaz kılıp sabaha kadar bağdaş kurup oturmaya başlıyormuş.

Hemen her gece kahvehane kapandıktan sonra camiye gidip gece sabaha kadar camide kaldığını öğrenen Muzip Osman,Abdi’ye bir oyun oynamak istiyor. 

Muzip Osman gece kahve kapanınca Abdi’den önce camiye giderek, Mihrabın içine saklanıpAbdi’nin gelmesini bekler.

Biraz sonra Abdi gelip iki rekât namaz kılıp, bağdaş kurup oturmaya başlar.

Muzip Osman Mihrabın içinden huşu içinde’’Abdiiii‘’diye gizemli bir şekilde seslenmeye başlar.

Abdi sağına soluna bakar kimseler yok. Bu saatte tüm köylülerde uyumuşlardır. Camide benden başkada kimseler olmadığına göre herhalde ‘’Eriştim’ ’der.     Bu seste olsa olsa Allah’ım beni çağırıyor’’ der.

O ses yine’’Abdiii‘’der,

Abdi’de büyük bir sevinç ve teslimiyet içinde,

‘’Buyur Yarabbi’’ diye seslenir.

‘’Kalk bakalım dört rekât daha namaz kıl’’ der.

Abdi o kadar sevinçli ve heyecanlı ki. ‘’Olur, Yarabbi kılayım’’ der.

O gıyaptan gelen Abdiiisesi hep iki katı artırıp namaz kılmasını söyler.

Abdiii

Kalk otuz iki rekât namaz kıl deyince ‘’Çok değil mi Yarabbi’’ der

Fakat yinede acı zulüm otuz iki rekâtı bitirip sağa sola selam verir.

Abdi çok yorgun ve bitkin düşmüştür,

-          Abdiii

-          Gene ne var Yarabbi!

-          Kalk altmış dört rekât namaz kıl deyince…

Abdi ayağa kalkar, arkaarka kapıya yönelir.

-          Kılamam yarabbi, kılamam. Öldüm Yarabbi

        Camiden çıkıp korku içinde evine gider.

Bir daha da camiye uğramaz olur.

Artık Abdi kahvehaneden sonra direk evine gitmektedir.

Muzip Osman:

-          Abdi Efendi kahveden sonra artık camiye niçin gitmiyorsun?

Abdi şöyle bir etrafına bakarak beyazlaşmış sakalını sıvazlar. Çokbilmiş ulama bir kişi edasıyla…

-          Evet, komşular ben her gece camiye gidiyordum. Her gece saatlerce namaz kılıyordum. Son zamanlarda gıyaptan gelen seslerle benim iyi bir din ehli olduğum söylendi. Bundan sonra camiye gitmeme gerek olmayıp insanlara iyi yolu göstermem istendi. Anlayacağınız ben eriştim Allah’ın sevgili bir kulu oldum. Darısı sizlerin başına…

Muzip Osman ve tüm kahve müdavimleri birbirinin gözüne bakıp kimi hafiften, kimi kahkaha patlatarak gülmeye başlar.