Cahil kişi, bir konuda hiç bir bilgisi olmayan ya da çok  az şey  bilen kişi değildir. Bu kavram çok uzun yıllar böylesine yanlış kullanıldı. Oysa cahilin bildiği çoktur,  lakin yanlışı doğru,  doğruyu da yanlış zanneder, her şeyi bildiğini iddia eder.  Yanlış bildiği her konuda kendisinin  doğru olduğuna inat eder. Bu sebepledir ki cahil bir insanla tartışmaya girmek, münakaşaya tevessül etmek çok sıkıntılı bir durumdur. Hz. Ali Efendimiz bir sözünde “Ne zaman bir cahille  tartışmışsam  hep yenilen ben oldum.” diyerek  cahilin ne denli vurdumduymaz ve de hakikatlere karşı nedenli kayıtsız olduğu gerçeğini vurgulamıştır. Cahil,  eksik bildiği her konuda inatla ısrarcı olan ve bu nedenle de önce kendisine sonra da yakınlarına ve içerisinde yaşadığı topluma bir şekilde zulmeden  kişidir. Cehalet, toplumsal  bir felakettir. Cehalet çoğu zaman bireysel olabildiği gibi kitlesel ve örgütlü olarak da karşımıza çıkabilmektedir.  Kültürel ve ahlaki dejenerasyonlara (yozlaşmalara) kitlesel felaketlere, sosyal yıkımlara  neden olması açısından da cehaletin her yönü ile sorgulanması gerekir. Bu problemi aşamadığımız takdirde millet olarak diğer problemlerimizi aşabilmemiz de mümkün değildir. 
              Öğretimden önce eğitimin gerekliliği  burada devreye girmektedir. Fakat klasik eğitim anlayışı,  alışılmış haliyle önce öğretimi, sonra zaman kalırsa eğitimi uygulamaktadır.   Eğitim ile öğretim çoğu kez aynı anlamda kullanılmaktadır. Bu çok yanlış bir algıdır. Eğitim sürecinde uygulanan merkezi sınav sistemi ve bu sı avlarda başarılı olabilme, bir yerlere yerleşme,  istihdam edilebilme gibi durumlar maalesef önce eğitimin zorunluluğunu değil, önce öğretimin zorunluluğunu  ön plana çıkarmaktadır.
             İyi bir doktor,  iyi bir mühendis, iyi bir avukat, öğretmen veya  herhangi bir meslek dalında  donanımlı  kalifiye  bir  kimse olmamız her şey için yeterli mi acaba? Asla yeterli değildir. Liyakatle birlikte üst  düzey ahlaki ve insani gelişmişlik  bir arada olduğu sürece iyi yetişmiş bireyler olarak ülkemizin ekonomik, kültürel  ve teknolojik kalkınmasında  söz sahibi olabiliriz. Ahlaki değerleri sağlam,  vatanını,  milletini  bayrağını  dinini insanını toplumunu seven ve gerektiğinde hiçbir sorumluluktan kaçmayan vicdanlı bireyler olabildiğimiz ölçüde,  içerisinde yaşadığımız ülkenin zorluklarını göğüsleyerek, ülkenin çağdaş bir seviyeye taşınabilmesine katkılarımız olur. Millî birlik şuuru,  toplumsal dayanışma, azim ve kararlılık sahibi olma,  empati kurabilme gibi özellikler sağlam bir eğitimle verilebilir.
               Milli duygulardan uzak, ahlaki, kültürel ve sosyal donanımı zayıf, sorgulamayan, tartışmayan, düşünmeyen, her şeyi olduğu  gibi kabul eden, gelişmeleri muhasebe edemeyen, çabuk inanan ve olayları tahlil edebilme yeteneği zayıf  diplomalı  kalabalıklar, okumuş cehaletin mensupları olarak ülkelerinin sırtındaki kamburdan başka bir şey değildir. Bir düşünürün ünlü sözünde belirttiği gibi  toplumsal yıkımlara neden olan en büyük tahrip gücü  yürüyen cehalettir.  Bu nedenle sağlıklı ve huzurlu toplumların  temeli, cehalete karşı verilecek topyekün mücadelelerle atılır. Çağdaşlık yolunda ön saflarda yer alabilmek, ilim ve fen alanında üst düzeyleri zorlamak, her çeşit teknolojiye açık olabilmek, geleceğin mutlu yarınlarını inşa edebilmek ancak ve ancak eğitim sisteminde yaratılacak  köklü ve çağdaş yeniliklerle mümkündür.