Başınızı kaldırıp etrafınıza şöyle bir baktığınızda ilahi uyumu görmemek elde değil.Yağmur yağmış, yeşil yapraklar zümrüt misali ışıl ışıl, toprağın kokusu ruha şifa, kuşlar ise yorulmayan bir senfoninin ahenkli hanendeleri gibi cıvıl cıvıl bir seyrangaha neşe katıyor. Aralarında hiçbir terslik hiçbir tezatlık görmezsiniz. Hepsi bütünün bir parçası olmasını becerir ve bunun sonucu oluşan muazzam uyumu size sunarlar. Kendileri gibi davranırlar ve ortak uyumu yakalarlar.

 Peki insanlar arasındaki uyum nasıl olmalı? Uyumlu olmak kişinin kendi beklentilerinin üstünü örtmesi, ilişkinin devamı için bir kenara bırakması mıdır? İlişkinin sürmesi için fedakarlık yapmak /haklıyken sessiz kalmak/ görmezden gelmek ilişkilerin işlerliği için zaman zaman gerekli. Ancak o sırada ne kadar işliyor düzen? Arzular, beklentiler, istekler veya hedefler ortaya çıktığında /çıkamadığında kim ne kadar etkileniyor? Uyumlu olmak birilerinin uzantısı olmak mı yoksa tarafların isteklerini ortaya koyması ortak hedef için ortak amaçlar ışığında ortak bir karara varmaları mı aslında. Ortak amaca hizmet etse de kendi arzusunu takip etme cesareti gösterebilmiş olanın aldığı sorumluluk ise çoğu kez düzeni bozan bir şey olarak görülürken diğer yandan uyumlu olmak adına tamamen beklentisiz olmak, istekleri  yok saymak, fikir beyan etmemek, mülayim olmak, halk dilinde “bir odun kırıcıya hıhhhh ! deyici” olmak farkına bile varmadan uzantı haline gelivermek... Çoraklaşmak, baskılanmak, sahte bir kendilik oluşturmak...

 Oysa İnsanın kendi hayatına ve başkalarının hayatına dair aldığı sorumluluklarla ilişkiler sürebiliyor. Sahiplenilecek bir hayat, bir insan, bir gaye için önce arzuları görüp bilmek ve en başta kendi sorumluluğunu almak kendi maslahatını bilmek gerekir. Reel ve samimi bir ilişkinin kurulması tarafların beklentisiz olması ile değil tarafların isteklerini ilişkiye ortak noktada getirmeleri ile mümkün kılınabilir.

İşte toplumsal  başarı ve uzlaşı burada gizlidir.

Selam ve dua ile ...