Bir zamanlar ülkemizde esnaf olmak çok ayrıcalıklı bir meslek ve uğraşı alanıydı. Bir toplantıya bir esnaf gelince herkes ayağa kalkar, kusur etmeden esnafın gözünün içine bakarak söylediklerini ve yaptıklarını takip eder, can kulağı ile dinlerlerdi.

Devleti yönetenlerde esnaflara ayrı gözle bakarlar, toplantı ve protokolde yerleri olmadığı halde yanlarına yakın bir koltuk gösterirlerdi.

Öyle herkes esnaf olamaz, bazı esnaflarında tafrasından ve çalımızdan geçilmezdi.

İyi bir esnaf veya esnaf çocuğu olmak birçok kızın evlenmek için en büyük tercih sebebiydi.

Memur işçi esnafın yanında çok gariban kalır, alacakları ihtiyaçları için veresiye alayım veya aldıklarımı aybaşına yazdırayım diye esnafa büküm büküm bükülürdü.

Ensesi kalın, göbeği şişkin birini görürsen kesinlikle esnaf olabileceği düşünülürdü.

Memurun taktığı kravatı ise iki yakasını bir araya getiremediği için iki yakası bir araya gelsin diye giyilen bir giyişiydi!..

Tüm bunlar olurken memleketin üretim çarkları son surat çalışıyor, ülkemiz gelişiyordu.

İşsizlik oranı düşerken her eve az çok ekmek parası geliyor, fabrikaların tüm bacaları tütüyordu. İşçiler, memurlar ve tüm çalışanlar gelişmeden daha çok pay alacağız diye ülke sokaklarında gösteri yapıyor bizi yönetenler tüm olanları büyük bir hoşgörüyle karşılıyorlardı. Devlete ait işyerlerinde devlet güvencesiyle çalışan insanlar aynı zamanda ürettikleriyle ülkesine ve milletine katkı yaptığı içinde daha mutlu yarınlara bakıyordu.

Esnaf o kadar mutlu, o kadar keyifliydi ki ülkenin kalkınmasındaki en büyük payın kendilerinde olduğunu düşünüyorlardı..

Eğer memursan, işçi isen, esnaf değilsen, esnaf kefilin olmazsa taksitli bir mal alman mümkün değildi…

Bugün esnafın durumu tam tersine döndü. Esnaf Pandemi ortamının etkisiyle de çok zor günler yaşıyor. Daha önce esnaf eşi dostu, tanıdığı olmadan veresiye alış veriş yapamayan işçi ve memurdan daha kötü duruma gelmiştir.  

Şimdi esnafın çoğu alış veriş yaparken, memur ve işçi kefil göstermek zorunda kalıyor.

Bir memur arkadaşın esnafla ilgili hatırasını sizlerle paylaşmak istiyorum.

‘’Ankara SSK Hastanesinde hemşireydim. Eşimde Başbakanlıkta memurdu.

O zamanlar teypli radyo almak pek bir moda olmuştu. Ulusta birçok radyo satan yere gittik fakat esnaf kefiliniz olmazsa olmaz dediler.

 Özellikle eşim teypli radyoyu almaya pek hevesli olduğundan, almayı çok istiyorduk.

Bir gün serviste yatan ilgilendiğim bir amca durumu anlayınca bir iş yerine telefon ederek radyoyu bu gençlere verin. Kefili benim’’ dedi. 

Böylece ilk teypli radyomuzu almış olduk.

 Bu gün o radyomuz çalışır vaziyette olduğu halde, açıp çalan, yüzüne bakıp dinleyen yok.

Esnafımız bugün kan ağlıyor. Esnafımız zor durumda. Bu insanlarımız bir zamanlar ülkemizin çalışan çakralarının en güçlü dişlileriydi. Halk olarak bizlerde onların bu zor günlerinde, herkes kendi oranında destek olmalı, işlerinin güçlerinin dağılıp daha kötü duruma gelmelerini engellemelidir.

Allah’ım kimseyi gördüğünden geri koymasın. Kimseyi kimseye muhtaç eylemesin. Elbette bu Pandemi ortamında aylarca dayanacak gücü olduğu halde, bir gün bile dayanamayacak gücü tükenmiş küçük esnafımız da var. Destek bekleyen bu esnaflarımıza gün geçmeden hemen bugün her türlü desteği vermeliyiz.