Küçük çelimsiz bir kızım ,ondört veya onbeş yaşında ya varım ya yokum.Sırtımda yükü bana oldukça fazla gelen içi kitap dolu okul çantam ve iki elimde memleket nevalesi anne hediyesi dolu iki çanta öyle ki artık çantaların ağırlığı da parmaklarımı kesmiş ince ve zayıf zavallı parmaklarım morarmış hatta bembeyaz kesilmiş.

     Ozamanlar hiçbir şey bilmediğimi düşünen ben tozlu köy otobüsünün açılan kapısının önünde içerdeki  ölgün gözlerle bana bakan yolcularla gözgöze geliyorum.Çoğunun çizgili yüzü tek tek yaşadıklarını haykırıyor,kesif bir yorgunluk çehrelerinden okunsa da bakışlarındaki müşfikliği hissediyorum.Ayağımı değil adeta tüm vücudumu kaldırarak otobüse binmeye çalışırken öndeki oturan birinin sırt çantamdan tutup çekmesiyle kolayca çıkıyorum.

     Her koltuğa dolu,koridorda oturan yolcularla muhabbet eden oturanlardan daha gençce duran insanlarla dolmuş bir otobüs.Koridoru sarı puslu sigara dumanına inat bir uğultu sarmış.Birinin yardımı ile sıkıştırılan yükler,insanlar ve uğultu...

Bu uğultuyu üç beş koltuk ilerden gelen bir kadın sesi dağıtıyor:

-Gel çocuğum otur buraya...

     Bozuk yollardan tangur tungur giden otobüste adeta tüm organlarınız yer değiştirirken oradan yürümek oldukça zordur sağa sola yalpa yaparak eşyaların üzerinden geçerek sese doğru gidip oturdum.

Haa...öyle oturmak değil koltuğun ucuna iliştim.

Böyle başladı benim yolculuğum.

Kendini bulmak, kendini bilmek ,kendini gerçekleştirmek...Hayallerimiz ve isteklerimiz de bu yönde şekillenirler.

Yolculuklar hayallere doğru olduğu gibi kendine doğru da olmalıdır.İşte o hiçbir şeyi bilmediğimi düşündüğüm anlarda benim yolculuğum da kendimi bulmak içindi ama hangi kendimi?

     Yollar... Dünya üzerinde farklı ülkelere giden yollar,tozlu,sıcak ve uzun,kimi zaman buzdan soğuk,yalnız ve karanlık...

Sıkıştığım koltuğun köşesinden bir pınar akıyor yollara doğru,uzayan,kıvrılan,incelen ve kaybolan yollara..

Kilometrelerce uzaktaki pınarlar canlanıyor düşüncelerimde hepsi bana başka başka şeyler anlatır.Savunmam dediklerimi savunan bir pınar çıkar karşıma.Farklı yaşantıların bunu makul kılması utandırır beni .Koşulları tıpkı bir telkari ustası gibi şekillendiren başka bir pınar çıkar karşıma. istikrarlı hayalin hakikati düşündürür beni.

Yollar uzun olsa da biter,hepsi bir yere varır. Gözümü kapatıp kendimi seçercesine dağları,okyanusları, ülke sınırlarını geçiyorum.

Şimdi ben Orta Doğu‘da işkence gören Ezidi bir kadınım...

Şimdi ben Almanya’da Neonazizm yanlısıyım...

Şimdi ben sınırdan geçen sığınmacıyım çelme takılmış ayağıma yerdeyim...

Şimdi ben Kenya’da sünnet edilmiş bir kadınım...

Şimdi ben Finlandiya’da eğitim gören bir kızım...

Şimdi ben Brezilya’da yüzücü olmak isteyen bir genç kızım ...

Şimdi ben Amerika’da bir siyahiyim...

Şimdi ben Suriye’de zindanda bir kadınım...

Şimdi ben Diyarbakır’da evladı için nöbet tutan bir anneyim...

Şimdi ben bir yerlerde en güvendiği adam tarafından öldürülmüş bir eşim...

Söylesene dünya üzerinde kaç pınar var?

     Şimdilerde daha çok şey bildiğimi düşündüğüm şu anlarda muhayyilemde ki bu hatırat yolculukların bazen geç bazen de erken yapıldığını öğretti bana,hiç bitmeyen ince,uzun, kıvrılan ve kaybolan yollarda...

Sert bir fren sesiyle işte bu yolculukta son buldu.Tut elimden yeni bir yolculuk için yola revan olalım.