Dünyanın bir çok bölgesine hükmetmiş,yedi kıtada at koşturmuş,kadim bir medeniyetin çocukları olarak hep gözlenen ve beklenen olduk. Asr-ı Saadet’ten sonra tüm insanlığa eşi olmayan bir medeniyet sunmuş ,çaresiz gönüllere merhem ,susuz yüreklere sel olmuşuz.

    Her medeniyetin kendine özel/has yapısı vardır .O temel yapı,tüm mahlukata nasıl bir yaklaşım içinde olduğununda işaretçisidir. Osmanlı medeniyeti İslam‘dan aldığı ışık ve Kuranı Kerim’in hakikati ile kültür birikimini “aşk “ve “edep” düsturuyla yapmıştır .Gördüğünüz her bir eserde bu aşk ve edebi yakından yaşarsınız, alçacık bir kapı, üstündeki bir tokmak ve yahut camdaki çiçek inceliğin ve edebin sessiz ilan edilişidir.

    Cihana aşk ile bakıp edep ile görünce ortaya ecdadın insanı muazzez kılan eserleri çıkıverir. Duvarlardaki kuş köşklerinden ,yolcuların hayvanlarını sulayan vakıflara,sokak hayvanlarına bakan vakıflara ,hayvanlara mera açan vakıflara,kedileri besleyen vakıflara,Leylek vakıflarına kadar adını sayamadığım bir çok vakıfla şefkat ve merhametlerini neşrederler. “Hayvanları sevmeyen insanı da sevemez “sözünün edebiyle bir medeniyeti tüm dünyaya gösterip,” aşk imiş her ne var alemde “(Fuzuli)gerçeğiyle damla damla bu kadim medeniyeti bize miras etmişler.

   İşte bu kadim medeniyetin ruhunu soluyan bizler vakıf gönüllü insanlar olalım.Hayvanları sevelim,kışın gelmesi,havaların soğuması ile zor durumda kalan sokak hayvanlarına doğal ortamlarında yaşam şansı oluşturalım.Çünkü onların bir çoğu bizim sosyal alanlarımızda yaşam mücadelesi veriyorlar.Hepimizin yaptığı gibi sahiplenip bir müddet bakıyoruz.Sonra bir sebepten sokağa bırakıyoruz.Unutmayın  sokak onların doğal yaşam alanı değil ve  bizim sosyal ortamımızda en fazla bir iki yıl yaşama şansına sahip oluyorlar.

Seviyoruz evet, lakin sevmek sorumluluk ister/korumak ister.Yazın sahiplenip kışın sokağa atmadan...

   Kendine, âleme;aşk ve edep ile bakıp davranabilmek ümidiyle...