Mevsim artık kendini, özellikle sabahları daha bir hissettirmeye başladı.Yazın o sıcak uzun ve bereketli günleri “ömür”gibi kısalmaya başladı.Bununla birlikte tabiat da bir telaşa düştü sanki...

    Sararıp tek tek dalından yere düşmeye hazırlanan yapraklar, görevini tamamlamanın huzuruyla, asıl özüne “toprağa”düşmeden gözlerimize gönüllerimize harika manzaralar temaşâ ettiriyor.Onlar için bir “son”olsa da giderken bile sarı ve kahverenginin her tonuna bürünerek usta bir ressamın elinden çıkmış bir tablo oluyor, hiç vaktini şaşırmadan , hemen hemen hepsi birden...

Bazen hüzünlü  bir “göz”e bazen  yeni bir başlangıca seyrangâh oluveriyor, bütün nebatat bir gayrete biniyor. Mesela güller!... soğuk geceye inat tomurcuğa duruyor.Sanki açmaya ömrü vefa edecek gibi. Kim bilir  belki güneş yüzünü güldürürse o da yetişir herhalde bir bahar edasıyla açabilmeye...

    Hani bir şarkıda geçer ya “Güz gülleri gibiyim , hiç bahar yaşamadım “diye. Bahar görmemiş gayretli güller onlar.Aslında onlarda ki gayret bizlerde de var farkında mısın ?İşte o yüzden hep telaşlı olur bu aylar.Yazın bereketi bu ayları yoğunlaştırır.E tabi “kiler kültürüne sahip bir millet “olmakta bunu destekler.

Özellikle  salgın  nedeniyle bir çoğumuz belki çok sık gidemediğimiz ilçemizdeki köyümüzdeki  bağımıza bahçemize yöneldik,veya virüsün etkisi/baharın çoşkusuyla yeni bir bahçe edindik.Daha tecrit bir hayat daha temiz gıda elde etmek niyetiyle atıl olan bağlar şenlendi.Bahçelerde denenen fideler,yetiştirilen çeşit çeşit sebzeler ve meyveler hem  tüketildi  hem eşe dosta hediye edildi.Fazlayı paylaşmak ve israf etmemek bize çocukluğumuzda aşılandı.Meyvelerden kurular,kompostolar ve pestiller döküldü.Salçalar pişti ,soslar yapıldı.Üzümler toplandı ,bağlar bozuldu.Çocuklarla neşe içinde pekmezlikte üzümler ezilirken çocukluk anıları depreşti ve mevsimin kısa gününün erken çöken karanlığına ışık oldu ateşimiz ,şıra üzerinde kaynarken...Erişteler kesildi ,kışlık ekmekler yapıldı ,buğdaylar kaynatıldı ,hedikler dağıtıldı ,bulgurlar çekildi .Daha neler neler ,bir bir maharetli ellerden ortaya çıktı.Derler ya “Kader, gayrete aşıktır “diye ,topyekün bir gayret mevsimindeyiz.

Şimdilerde sanatçılarında ilgi gösterdiği “doğal hayat/ postoral yaşam”şekli aslında ninelerimizin ,analarımızın yaşam şekli .Adı ne olursa olsun ,çağ ne kadar ilerlerse ilerlesin işte o sararan yaprağın toprağa öz/üne dönüşü gibi insanoğlu da  özüne rücu ediyor .

Bir Ataol Behramoğlu şiiriyle ayrılıyorum huzurunuzdan düşen bir “sarı yaprak “naifliğiyle...

Eylül sabahının serinliğini

Yaprakların serinliğini

Ciğerlerime dolduruyorum

Sessizlik ve serinlik birleşiyor

Yıkanmış güvercinler

Ve çok uzakta bir tren sesi

Her zaman yeniden başlamak duygusu

Doğuyor içimde

Her uyanışımda

Düşmanlarımı bağışlıyorum

Daha çok seviyorum dostlarımı

Her uyanışımda

Eylül sabahının serinliğini

Yaprakların serinliğini

Yüreğime dolduruyorum