Elimizde avucumuzda başlangıcını bildiğimiz ama sonunu bilemediğimiz tek bir hayat var. Nerede ve ne zaman başladığını bilsek de nerede ve ne zaman biteceğini hiç bilmediğimiz ama buna rağmen sorumsuzca yaşadığımız; zamanı israf etmekten hiç çekinmediğimiz bir hayat!.. Bu yüzden güzel ve temiz yaşayalım, diyorum. Hiç hata yapmayalım, demiyorum. İnsan hayatı hataları kaldırır; hele de hatalardan öğrenip geleceğe yön vermek faydalı da olur ancak insan hayatı yanlışları kaldırmaz.

Hepimiz hata yaparız, bilinçsizdir hatalar, istemsizdir. Bu yüzden özürlüktür de. Yani telafisi bir çift güzel söze, bir demet papatyaya ne bileyim inci gibi parlayan birkaç damla göz yaşına, içten bir üzüntüye bakar. Yanlışlar öyle değildir oysa... Daha kasıtlı, sonucu hataya göre daha acı verici olandır yanlış. Telafisi olanaksızdır. İnsanların elinden o tek hayatını bile alabilir. Böyle insanı yok eden, hayatta bıraksa bile ona  kötürüm bir ömür yaşatan yanlışın nasıl telafisi olur?  Çocuklarımıza bırakacağımız dünyaya bir bakın. Hiçbir rüzgâr, hiçbir bahçede bizim dünyada yarattığımız kadar tahribat yaratmamıştır.  Suları berrak denizleri, gölleri, akarsuları geri alamıyorsak, bu yanlışlarımızın sonucu değildir de nedir? Yakıp yıkmışsak ormanları, soldurmuşsak barışı, dostlukları... Göz yaşı, kin, nefret bırakmışsak geride kalana, hata mı diyeceğiz şimdi buna? Gerçekten kasıtsız mı yaptık bunları, istemsizce mi oldu her şey?

Bence birileri elinde tek bir hayatın olduğunu iyi biliyor. O tek hayatı lüks içinde bencilce yaşamak uğruna bir başkasına kan kusturmuş olmak birilerinin umrunda değil; ayrıca bu, hata da değil düpedüz yanlıştır.  Bilerek yamuk yapmaktır, kötülüğe sığınıp güç bulmaktır. Yazının başında belirttiğim gibi bizim zamanı israf ederek yaşamamız bile birilerinin istemesiyledir. Bizim için plansızlık, işsizlik; birilerinin planlarını daha iyi yürütmesi içindir. Göz yaşı, umutsuzluk, hastalık, ölüm tereyağı gibi sürülüyor o tek hayatı bencilce yaşayıp kötülükten güç bulanın ekmeğine. Onlar için ne kadar tükenirsek o kadar iyi...

Bu, her zaman böyleydi.  İlk insanlar dahi var oldukları zamandan itibaren çürütmeye başladılar dünyanın köklerini. Tünelleri ceset ceset koktu. Kan vardı, ölümden beter açlık vardı ve bütün bunlar hep vardı. Kötülükten alınan güçle iyilikten alınan güç hiçbir zaman denk düşmedi birbirine.  Bu yüzden ezilenler hep iyiler oldu.

Şimdi diyorum ki:

Senin gibi değil ama senin kadar yaşamak istiyoruz elimizdeki tek hayatı. Senin yanlışlarının sonucuna maruz kalmadan. Senin planlarına göre değil; kendi planlarımıza, isteklerimize, arzularımıza göre... Var oluş şeklimizde hiçbir farkımız yok ama beslendiğimiz kaynak farklı. Sen kötülükle, bencillikle, kanla beslenirsin; ben senden söz etmenin dışında anmam bile bunların adını

Bırak da yaşayalım senin gibi değil asla ama seninki kadar bir hakla yaşayalım o tek hayatımızı.